ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ: ΜΙΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ!

ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ. ΜΙΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ!

 Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή, Αρχιερατικού Επιτρόπου Καμπανίας.

 Ο άνθρωπος δεν γίνεται άνθρωπος σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής του, αλλά είναι άνθρωπος σε κάθε φάση της αναπτύξεως του από τη στιγμή της συλλήψεως. Βέβαια το έμβρυο δεν είναι τέλειος άνθρωπος. Αυτό όμως μπορεί να λεχθεί και για το αρτιγέννητο βρέφος. Οι διάφοροι χρονικοί προσδιορισμοί που καθορίζονται για το θεμιτό των εκτρώσεων είναι αυθαίρετοι και δεν έχουν αγαθή προέλευση. Για την Εκκλησία ο άνθρωπος από τη στιγμή της συλλήψεώς του εισέρχεται στην προοπτική της αιωνιότητος. Αποτελεί ανεπανάληπτη και ανεκτίμη­τη ύπαρξη, που καλείται να ομοιωθεί προς τον δημιουργό της.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία βλέπει με σεβασμό όλη την ιστορία του προ­σώπου από τη στιγμή της γονιμοποίησής του, μέχρι την πορεία του προς το «έσχατον» του κόσμου τούτου, την αιωνιότητα. Το έμβρυο δεν ανήκει απλά στο ανθρώπινο είδος -αυτό είναι άνθρωπος-, αλλά έχει συγκεκριμένα φυσικά ιδιώματα και χαρακτηριστικά που του δίνουν ταυτότητα, το διακρίνουν και το διαφοροποιούν από κάθε άλλο ανθρώπινο έμβρυο και αυτό για τον άνθρωπο είναι πρόσωπο. Ο κάθε άνθρωπος είναι ανεπανάληπτος, και η διαφοροποίησή του από τους άλλους αρχίζει από τη στιγμή της σύλληψής του, οπότε αποκτά ανθρώπινη φύση, οντότητα, ταυτότητα και δυνατότητα, ανεξάρτητα από τις αλλαγές που μπορεί να υποστεί στο μέλλον.

Η ψυχή του ανθρώπου υπάρχει από την στιγμή που υπάρχει και το σώμα του, από την αρχή της σύλληψής του. Για τον λόγο αυτό, όταν οι Πατέρες τοποθετούνται απαγορευτικά απέναντι στην άμβλωση δεν εξετάζουν σε ποιό στάδιο ανάπτυξης βρίσκεται το έμβρυο. Υποστηρί­ζουν ότι η έκτρωση του εμβρύου θεωρείται φόνος σε οποιοδήποτε στά­διο ανάπτυξης.

Το έμβρυο έχει και αρχή και προοπτική ανθρώπινη. Τα κύτταρα του, το γενετικό του υλικό, η μορφολογία και η φυσιολογία του είναι όλα ανθρώπινα. Και η δυνατότητά του ν’ αναπτυχθεί σε τέλειο άνθρωπο μόνον, και σε τίποτε άλλο, επισφραγίζει την ανθρωπινή του οντότητα. Γι’ αυτό και η παρεμπόδιση της εξέλιξής του δεν αποτελεί διακοπή μιας απλής βιολογικής διαδικασίας, της κύησις, αλλά κατα­στροφή μιας ανθρώπινης ζωής με αιώνια προοπτική. Το έμβρυο είναι πιο πολύ αυτό που θα γίνει, απ’ αυτό που φαίνεται πως είναι. Στα πάντα του είναι άνθρωπος.

Η άποψη που συχνά υποστηρίζεται, ότι η γυναίκα έχει το δικαίωμα ν’ αποφασίζει μόνη για το σώμα της και για το έμβρυο της μήτρας της, είναι όχι μόνο ηθικά, αλλά και κοινωνικά και λογικά απαράδεκτη. Και πριν απ’ όλα το έμβρυο δεν προέρχεται μόνο από την γυναίκα αλλά και από τον άνδρα που συνέβαλε στη γένεσή του. Ακόμα το έμβρυο δεν ανήκει μήτε στην γυναίκα μήτε στον άνδρα που συνέβαλαν στη δημι­ουργία του, αλλά αποτελεί ξεχωριστή ζωντανή ύπαρξη. Η ύπαρξη αυτή αδικείται κατάφωρα όταν καταστρέφεται από τους ιδίους τους γονείς, και ειδικότερα από τη μητέρα που το φέρει προσωρινά. Τέλος δεν είναι λογικό να χαρακτηρίζεται ως ανθρώπινο δικαίωμα κάτι, το οποίο συνεπάγεται τη στέρηση του δικαιώματος ζωής κάποιας ανθρώ­πινης ύπαρξης που άρχισε ήδη να διαμορφώνεται. Η αδυναμία του εμβρύου να υπερασπιστεί τον εαυτό του δεν νομιμοποιεί ασφαλώς την καταστροφή του.

Οι διάφοροι κοινωνικοί, οικονομικοί, ψυχολογικοί και άλλοι λόγοι, που προβάλλονται για τη διακοπή της κυήσεως, όσο σοβαροί κι αν είναι, δεν μπορούν να θεωρηθούν ηθικώς επαρκείς. Εδώ εντάσσονται και οι προληπτικοί λόγοι, που ανακύπτουν με την εφαρμογή του προ­γεννητικού ελέγχου. Η διαπίστωση κάποιας ασθένειας ή κάποιου συν­δρόμου δεν δικαιολογεί την διακοπή της κυήσεως. Η διακοπή της κυή­σεως είναι διακοπή της ζωής. Γι’ αυτό η Εκκλησία αντιμετώπιζε εξαρ­χής τις περιπτώσεις των εκτρώσεων ή των αμβλώσεων ως περιπτώσεις φόνων, και σε συνεργία σε έκτρωση ή άμβλωση ως συνεργία σε φόνο.

Η περιφρόνηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που αρχίζει με την καταστροφή ή την εμπορία της αγέννητης ζωής στα επιστημονικά εργαστήρια και το μητρικό σώμα, ανοίγει το δρόμο και για άλλες μορ­φές θανατώσεων. Όταν ο Θεός και η φυσική τάξη αντικαθίστανται από τον άνθρωπο και την ανθρώπινη αυθαιρεσία, όλα αυτά, αν δεν είναι αναπόφευκτα, γίνονται λογικά και επιτρεπτά. Οι αγέννητοι άνθρωποι δεν μπορούν να οργανωθούν και να υποστηρίξουν τα δικαι­ώματά τους. Το ίδιο άλλωστε ισχύει ως ένα βαθμό και για τους κατα­πιεσμένους ή τους αδυνάτους. Αυτά όμως δεν νομιμοποιούν τους γεν­νήτορες ή τους ισχυρούς να προβαίνουν στην καταστροφή, την εμπορία ή την κακοποίησή τους.

Οι σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις διαψεύδουν τους ισχυρι­σμούς των υποστηρικτών των αμβλώσεων ότι το έμβρυο πριν τη γέννη­ση του δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως άνθρωπος. Πρόσφατα Κανα­δοί επιστήμονες ανακοίνωσαν τ’ αποτελέσματα μιας έρευνας η οποία δείχνει ότι τα βρέφη μπορούν να διακρίνουν τη φωνή της μητέρας τους από άλλες φωνές πριν καν γεννηθούν. Σε άλλη έρευνα που πραγματο­ποίησαν βρετανοί επιστήμονες ανακάλυψαν έκπληκτοι ότι τα μωρά μπορούν να θυμούνται συγκεκριμένα μουσικά κομμάτια που άκουσαν ενώ βρισκόταν στην κοιλιά της μητέρας τους, ακόμη και ένα χρόνο μετά τη γέννησή τους. Αν και η ικανότητα των βρεφών να συγκρατούν πληροφορίες στη μνήμη τους κατά την κύηση ήταν γνωστή από παλαιότερες έρευνες, οι επιστήμονες θεωρούσαν ως τώρα ότι οι αναμνήσεις αυτές δεν διατηρούνται περισσότερο από ένα μήνα μετά τη γέννηση.

Πολλές φορές ακούμε στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας κάποια περιστατικά τα οποία μας ανατριχιάζουν, μας εξοργίζουν, μας θλί­βουν. Ακούμε και βλέπουμε γεγονότα τα οποία δεν αρμόζουν σε ανθρώ­πους. Κάποιες άγαμες μητέρες αμέσως μετά τη γέννηση του παιδιού τους συμβαίνει να το δολοφονούν χωρίς να αναγνωρίζουν λίγο οίκτο και συμπόνια για το παιδί τους. Όλοι καταδικάζουν, και ορθά πράτ­τουν, αυτό το επαίσχυντο και τρομερό γεγονός. Όμως δεν πράττουν το ίδιο για τις αμβλώσεις αφού και αυτό το γεγονός είναι το ίδιο κατα­κριτέο και επαίσχυντο. Είναι δολοφονία. Αυτή η στάση εκφράζει τα έσχατα όρια της υποκρισίας και αυτοειδωλοποίησης της κοινωνίας.

Οι απειλές κατά της ανθρώπινης ζωής στην εποχή μας πολλαπλα­σιάσθηκαν και εντάθηκαν. Το φαινόμενο αυτό προκάλεσε ευαισθησίες στο παρελθόν. Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι οι κινητοποιήσεις και αντιδράσεις που πραγματοποιούνται για την προστασία της ζωής δεν στηρίζονται συνήθως στην καθολική θεώρησή της. Ακόμα και η λεγο­μένη «ποιότητα ζωής» κατανοείται μυωπικά και ανεξάρτητα από την πνευματική φύση και προοπτική του ανθρώπου. Η θεώρηση όμως αυτή της ζωής, δεν είναι χριστιανική, μήτε ανθρώπινη. Ο Χριστιανός, αλλά και κάθε άνθρωπος, μπορεί να χρειαστεί κάποτε να θυσιάσει τη ζωή του για την πίστη ή για την τιμή του. Αυτό σημαίνει ότι η αξία του δεν περιορίζεται στη βιολογική του παρουσία. Βρίσκεται στην προσωπικό­τητα του, που υπερβάλλει οποιαδήποτε φυσική ή βιολογική έννοια.

Το ενδιαφέρον της θεολογίας δεν επικεντρώνεται απλώς μέσα στα φθαρτά πλαίσια της βιολογικής του ζωής, αλλά στον εσχατολογικό της προορισμό. Ο προορισμός του ανθρώπου εξ άκρας συλλήψεως είναι να φτάσει στο καθ’ ομοίωσιν, να γίνει ένας κατά χάριν Θεός. Η πράξη της δημιουργίας του κόσμου δεν περιλάμβανε το θάνατο, διότι ο Θεός δεν πράττει το κακό. Ο Θεός είναι η Ζωή και Αυτός ο οποίος δίνει τη ζωή στον κόσμο. Αυτός ο οποίος δίνει την ύπαρξη στα όντα. Άλλωστε το λυτρωτικό έργο του Χριστού κορυφώνεται στην πράξη μετάδοσης ζωής. (Ιωάν. 11,26). Ο θάνατος εμφανίστηκε ως παρασιτική δύναμη εξαιτίας της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το Θεό που είναι η Ζωή. Ο Θεός είναι η Ζωή και η απομάκρυνση από το Θεό σημαίνει θάνατο. «Δια της αμαρτίας ο θάνατος εισήλθε στον κόσμο», αναφέρει ο Απόστολος Παύλος. (Ρωμ. 5,12). Ο «Θεός θάνατον ουκ εποίησεν» (Σοφ. Σολ. 1,13) και όποιος θανατώνει ένα συνάνθρωπό του, αντι­στρατεύεται στο θέλημα του Θεού, καθυβρίζει το έργο της δημιουργίας του Θεού. Αυτό το πράγμα, γίνεται με τις αμβλώσεις.

Για την Εκκλησία η αρχή της ανθρώπινης ζωής, ξεκινά από την στιγμή της σύλληψης. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται και από την εορτολογική της παράδοση. Παρατηρεί κανείς ότι εορτάζεται πανηγυ­ρικά η θαυματουργική σύλληψη των προσώπων που αποτελούν σημα­ντικά και κύρια πρόσωπα στο γεγονός της σωτηρίας μας όπως είναι η Θεοτόκος Μαρία και ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Στις 9 Δεκεμβρίου εορτάζεται η «Σύλληψις της Θεοτόκου» (εορτή της Αγίας Άννης, μητέ­ρας της Θεοτόκου). Το Μηνολόγιο της ημέρας εκθέτει τα εορταζόμενα γεγονότα: προς τον Ιωακείμ και την Άννα, ο Θεός προεμήνυσε την σύλληψιν της αγόνου και στείρας, «ίνα βεβαίωση της Παρθένου την γέννησιν. Όθεν συνελήφθη η αγία Παρθένος… εξ’ επαγγελίας μέν, εξ’ ανδρός δε συνάφειας». Από το εορτολογικό περιεχόμενο αντιλαμβανό­μεθα ότι η βαρύτητα ευρίσκεται στο γεγονός, το οποίο θα επακολου­θήσει και στο οποίο εισάγει η Σύλληψη. Δηλαδή, στην γέννηση της Παρθένου.

Ο Ιερομόναχος Ιωάννης διηγείται τα προ της συλλήψεως της Θεοτό­κου: Ο Ιωακείμ, πατέρας της Θεοτόκου, ήταν εξαιρετικά πλούσιος, αλλά άτεκνος. Λόγω της ατεκνίας του απεφάσισε να προσφέρει διπλό δώρα στο ναό, θέλοντας τοιουτοτρόπως να συμβάλει στην ανακούφιση των πτωχότερων εκ του λαού, και να ικετεύσει το Θεό υπέρ της απο­κτήσεως τέκνου. Παρόλη την καλή του διάθεση, όμως, ο Ιωακείμ απο­πέμπεται από τους ιερείς του ναού με λόγους σκληρούς εξαιτίας την ατεκνίας του. Κατόπιν τούτου, ο Ιωακείμ παραγίνεται μετά θλίψεως εις το όρος ικετεύων τον Θεόν ειλικρινώς, ενώ το ίδιο πράττει και η Άννα στην οικία της. Στο σημείο αυτό αναφέρεται ότι η απουσία του Ιωακείμ στο βουνό για να προσευχηθεί εγένετο εν αγνοία της Άννας, με αποτέλεσμα εκείνη να αισθανθεί εξαιρετική ανησυχία για το σύζυ­γο της και να αρχίσει το θρήνο, νομίζοντας προφανώς ότι ο Ιωακείμ είχε χαθεί κατόπιν της αποπομπής του από το ναό.

Υπό της συνθήκες αυτές η προσευχή της Άννας εντείνεται εξαιρε­τικά. Εξέρχεται της οικίας της και παραμένει στον κήπο της, εκεί όπου αναπαυόταν πάντοτε από τις θλίψεις της. Εκεί, όμως, λαμβάνει και το μήνυμα του αγγέλου ότι, ο Θεός εισάκουσε την προσευχή της και ότι θα συλλάβει τέκνον, το δε σπέρμα της λαληθήσεται εν όλη τη οικουμέ­νη. Μετά από την εξαγγελία αυτή, η εμφάνιση του αγγέλου είναι πλέον κοινή για τον Ιωακείμ και την Άννα, έστω και εάν ευρίσκονται σε διαφορετικό τόπο. Το χαρμόσυνο μήνυμα διακηρύσσεται και στους δύο: «Θαρσείτε, χαίρετε και αγαλλιάσθε. Ήγγικεν γάρ ο καιρός ο υπό του προφήτου κηρυττόμενος, εκ Βηθλεέμ και γης Ιούδα τον μέγαν ποι­μένα εξελεύσεσθαι, και ου μόνον τον Ισραήλ ποιμαίνειν, αλλά και πάντα τα έθνη».

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας αφηγείται το γεγονός της προαναγγε­λίας της γεννήσεως του αγ. Ιωάννου του Προδρόμου από τον αρχάγ­γελο Γαβριήλ στον πατέρα του Προδρόμου τον Ζαχαρία. Κατά την στιγμή της προσφοράς του θυμιάματος από τον Ζαχαρία ο οποίος ήταν ιερέας, εμφανίστηκε ο Γαβριήλ και του διεμήνυσε ότι ο Θεός εισάκουσε τις προσευχές του καθώς και της συζύγου του Ελισσάβετ, και θα απο­κτήσουν έναν υιό που θα τον ονομάσουν Ιωάννη. Πράγματι, μερικές μέρες αργότερα η Ελισσάβετ έμεινε έγκυος. (Λουκ. 1, 5-25).

Ο ίδιος Ευαγγελιστής μας περιγράφει το μέγα γεγονός του Ευαγ­γελισμού της Θεοτόκου, δηλαδή της ασπόρου συλλήψεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, λέγοντας: Παρουσιάστηκε σ’ αυτήν ο άγγελος και της είπε: «Χαίρε εσύ, προικισμένη με τη χάρη του Θεού, ο Κύριος είναι μαζί σου. Ευλογημένη απ’ το Θεό είσαι εσύ, περισσότερο απ’ όλες τις γυναίκες». Εκείνη μόλις τον είδε ταράχτηκε με τα λόγια του και προσπαθούσε να εξηγήσει τι σήμαινε ο χαιρετισμός αυτός. Ο άγγελος τότε της είπε: «Μη φοβάσαι Μαριάμ, ο Θεός σου έδωσε τη χάρη του, θα μείνεις έγκυος, θα γεννήσεις γιό και θα τον ονομάσεις Ιησού. Αυτός θα γίνει μέγας και θα ονομαστεί Υιός του Υψίστου. Σ’ αυτόν θα δώσει ο Κύριος ο Θεός το θρόνο του Δαβίδ, του προπάτορά του. Θα βασιλέ­ψει για πάντα στους απογόνους του Ιακώβ και η Βασιλεία του δεν θα έχει τέλος». Η Μαριάμ τότε ρώτησε τον άγγελο: «Πώς θα μου συμβεί αυτό, αφού δεν έχω συζυγικές σχέσεις με άντρα; Και ο άγγελος της απάντησε: «Το Άγιο Πνεύμα θα έρθει επάνω σου και η δύναμη του Θεού θα σε καλύψει, γι’ αυτό και το άγιο παιδί που θα γεννήσεις θα ονομαστεί Υιός Θεού» (Λουκ. 1, 28-35).

Τιμούμε και υμνούμε το γεγονός του ευαγγελισμού της Θεοτόκου, διότι τότε «Δύναμις του Υψίστου επεσκίασε τότε προς σύλληψιν τη απειρογάμω και την εύκαρπον ταύτης νηδύν ως αγρόν υπέδειξεν ηδύν άπασι τοις θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν» και ο τέλειος Θεός έγινε τέλει­ος άνθρωπος.

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας αναφέρει το γεγονός ότι μετά τον ευαγγελισμό της, η Θεοτόκος «σηκώθηκε και πήγε γρήγορα σε κάποια πόλη της ορεινής Ιουδαίας, μπήκε στο σπίτι του Ζαχαρία και χαιρέτησε την Ελισσάβετ. Μόλις εκείνη άκουσε το χαιρετισμό της Μαρίας, το βρέφος που ήταν στα σπλάγχνα της σκίρτησε. Η Ελισσά­βετ πλημύρισε με το Άγιο Πνεύμα και φώναξε με δυνατή φωνή: «Ευλο­γημένη απ’ το Θεό είσαι εσύ, περισσότερο από όλες τις γυναίκες, ευλο­γημένο και το παιδί που έχεις στα σπλάχνα σου. Αλλά πώς μου έγινε αυτή η τιμή να με επισκεφτεί η μητέρα του Κυρίου μου; Γιατί μόλις έφτασε στ’αυτιά μου η φωνή του χαιρετισμού σου, εσκίρτησε από αγαλλίαση το παιδί στα σπλάχνα μου. Χαρά σ’ αυτήν που πίστεψε ότι θα εκπληρωθούν τα λόγια που της είπε ο Κύριος» (Λουκ. 1, 39-45).

Το έμβρυο Ιησούς αναγνωρίζεται από το έμβρυο Πρόδρομος δια σκιρτήματος τη στιγμή που ο Ιωσήφ ο μνήστωρ δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει, το βρέφος Χριστός αναγνωρίζεται ως Θεός από τους ποιμέ­νες και τους μάγους μόνον. Όπως ο Κύριος, έστω και αν δεν αναγνω­ρίζεται άμεσα, είναι ο τέλειος Ιησούς, κατά τις πρώτες στιγμές της εμβρυϊκής και βρεφικής υπάρξεως του – «εν ταις ημέραις ταύταις» (Λουκ. 1,39), έτσι και κάθε έμβρυο, και των πρώτων ακόμη ημερών, έχει στη μέγιστη ταπείνωση του το πλήρωμα της ψυχοσωματικής του ταυ­τότητας.

Η αρχή της βιολογικής ζωής δεν μπορεί να αποχωριστεί από την αρχή της πνευματικής ζωής. Αυτό φανερώνεται και από την σκηνή της συνάντησης της Θεοτόκου με την Ελισσάβετ, αλλά και από όλες τις ιερές εορτές της Εκκλησίας μας που προαναφέραμε. Οι ιερές αυτές εορτές φανερώνουν τον αμέτρητο σεβασμό της Εκκλησίας απέναντι στον άνθρωπο κατά την έναρξη της ζωής του και μας επισημαίνει ότι το ανθρώπινο πρόσωπο είναι ιερό από τη στιγμή της συλλήψεως. Ανά­λογες αναφορές στα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης καταδεικνύουν το γεγονός ότι η εμβρυϊκή κατάσταση αποτελεί φάση της ανθρώπινης εξέ­λιξης κατά την οποία η χάρις του Θεού επενεργεί επί του ανθρώπου. Έτσι και στο βιβλίο των ψαλμών, αλλά και στην προφητική γραμμα­τολογία, συναντούμε σαφείς διατυπώσεις που επιβεβαιώνουν το γεγο­νός ότι η χάρις του Θεού ενεργείται και η βούληση του εκφράζεται από την περίοδο της κυοφορίας. Το έμβρυο δεν είναι ένα απλό άθροισμα κυττάρων ή συνδυασμός οργάνων ή πολύ περισσότερο άψυχος ιστός του μητρικού σώματος, αλλά αποτελεί πρόσωπο στο οποίο, όπως και σε κάθε άλλον άνθρωπο, η χάρις του Θεού και ενεργεί ανεμπόδιστα και μπορεί να εκδηλωθεί ελεύθερα. Είναι ενδιαφέρον ότι ο Ησαΐας ομολογεί ότι απέκτησε ο ίδιος τέλειο πρόσωπο με όνομα από τα σπλάγχνα της μητέρας του: «Κύριος εκ κοιλίας μητρός μου εκάλεσεν το όνομά μου…και νυν ούτως λέγει Κύριος, ο πλάσας με εκ κοιλίας δούλον εαυτώ του συναγαγείν τον Ιακώβ και Ισραήλ προς Αυτόν… (Ησ. 49,1-5).

Ανάλογα και ο Ιερεμίας γίνεται αποδέκτης της αγιαστικής προφητικής κλήσης από την εμβρυϊκή του ηλικία: «Προ του με πλάσαι σε εν κοιλία επίσταμαί σε και προ του σε εξελθείν εκ μητρός ηγίακά σε, προφήτην εις έθνη τέθεικά σε» (Ιερ. 1,5). Μάλιστα στο βιβλίο των Ψαλμών, ο ψαλμωδός ομιλεί για την ειδική πρόνοια του Θεού σε κάθε άνθρωπο, η οποία αρχίζει από της συλλήψεως του: «Συ εκτήσω τους νεφρούς μου, Κύριε, αντελάβου μου εκ γαστρός μητρός μου» (Ψαλμ. 138,13) και «Επί σε επερρίφην εκ μήτρας, από γαστρός μητρός μου Θεός μου εί συ» (Ψαλμ. 21,11).

Παρόμοιο φρόνημα εκφράζει και ο Απόστολος Παύλος στην προς Γαλατάς επιστολή του, όπου ισχυρίζεται ότι η κλήση του χρονολογείται από την περίοδο της κυοφορίας του: «ότε δε ευδόκησεν ο Θεός ο αφορίσας με εκ κοιλίας μητρός μου και καλέσας δια της χάριτος αυτού» (Γαλ. 1,15).

Η Εκκλησία μας, με την θέσπιση των ιερών κανόνων προστατεύει και διαφυλάσσει την ανθρώπινη ζωή. Οι ιεροί κανόνες υπογραμμίζουν την ασθένεια της ανθρώπινης φύσης και θέτουν τα όρια μέσα στα οποία η ανθρώπινη συμπεριφορά πρέπει να κινηθεί.

Ο 2^ος κανόνας του Μ. Βασιλείου αναφέρει: «Αυτή που κατέστρεψε εκούσια το έμβρυο υποβάλλεται σε τιμωρία για φόνο, η διάκριση σε διαμορφωμένο ή αδιαμόρφωτο έμβρυο δεν υπάρχει σ’ εμάς, γιατί έτσι δεν τιμωρείται μόνο αυτό που επρόκειτο να γεννηθεί, αλλά και η ίδια αυτή που σκέφτηκε κι έκανε κακό στον εαυτό της, γιατί συνήθως πεθαίνουν οι γυναίκες σε τέτοιου είδους επεμβάσεις. Επιπλέον προ­στίθεται και η καταστροφή του εμβρύου, δηλαδή ένας δεύτερος φόνος τουλάχιστον κατά την εκτίμηση όσων τολμούν αυτά. Δεν πρέπει ωστό­σο να παρατείνουμε το χρόνο της μετάνοιας τους μέχρι το θάνατό τους, αλλά να τους δεχόμαστε ύστερα από τα δέκα χρόνια και η θερα­πεία να ορίζεται όχι σύμφωνα με το χρόνο, αλλά σύμφωνα με τον τρόπο της μετανοίας.

Ο 91^ος κανόνας της Πενθέκτης συνόδου ορίζει: «Υποβάλλουμε στο επιτίμιο του φονέα αυτές που δίνουν τα φάρμακα για αμβλώσεις και αυτές που δέχονται τα δηλητήρια που σκοτώνουν έμβρυα». Οι κανό­νες, λοιπόν, της Εκκλησίας μας απαγορεύουν με τον πιο κατηγορημα­τικό τρόπο αυτή τη δολοφονική ενέργεια που λέγεται άμβλωση.

Πέρα από τον αντιχριστιανικό χαρακτήρα που έχουν οι εκτρώσεις, έχουν και έναν αντεθνικό χαρακτήρα, επιδεινώνοντας το δημογραφικό πρόβλημα. Αποτελούν την κύρια αιτία που η Ελλάδα θα καταντήσει μια χώρα γερασμένων ανθρώπων, μια Ελλάδα που θα είναι καταδικα­σμένη με αυτό τον τρόπο να εξαφανιστεί από τον παγκόσμιο χάρτη. Όταν κάθε χρόνο γεννιούνται στην Τουρκία 1.600.000 παιδιά, στην Ελλάδα γεννιούνται μόνον 98.000, από τις 140.000 που γεννιούνταν το 1981, ενώ υπολογίζεται ότι οι διακοπές κύησης υπερβαίνουν ετησίως τις 250.000, ενώ οι σχεδόν 40.000 ανάμεσα τους, διενεργούνται σε ανήλικα κορίτσια. Πρόκειται για μείωση σε ποσοστό 30%. Από έρευνες υπολογίζεται ότι το 2030 η χώρα μας θα έχει πληθυσμό περίπου 8.000.000, η Αλβανία 16.000.000 και η Τουρκία 100.000.000. Γίνεται απόλυτα κατανοητό τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την Ελλάδα, όταν περιβάλλεται από «εχθρικές» χώρες, ορισμένες εκ των οποίων διεκδικούν εδάφη μας και αμφισβητούν την εθνική μας κυριαρχία. Πόσο μάλ­λον όταν το 2010 θα έχουμε περίπου τους μισούς στρατευσίμους από αυτούς που είχαμε στα μέσα της δεκαετίας του 1950.

Το μέλλον, λοιπόν, του έθνους μας αποκαλύπτεται δυσοίωνο και εμείς οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτό. Στο παρελθόν, οι εχθροί μας δεν μπόρεσαν να μας νικήσουν και να μας εξαφανίσουν από τον παγκόσμιο χάρτη, εμείς οι ίδιοι οι Νεοέλληνες απεργαζόμαστε την καταστροφή του έθνους μας καθώς ως Έλληνες, αλλά ουσιαστικά «ανθέλληνες» αποδεχόμενοι τις εκτρώσεις εργαζόμαστε όχι για την οικοδόμηση μιας καλύτερης Ελλάδας, αλλά για μια Ελλάδα ατόμων τρίτης ηλικίας και μόνον. Η αποχαύνωση που δημιουργεί η απόλαυση των αισθήσεων, ο καταναλωτισμός, η μίμηση ξένων προτύπων, ο παρα­γκωνισμός της παράδοσής μας, κάνει τον Νεοέλληνα να ζει την αρχή του τέλους του. Μόνο όταν συνειδητοποιήσει το έγκλημα που γίνεται με τις εκτρώσεις, μόνο όταν καταλάβει ότι δεν θα πρέπει να ζει μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τον συνάνθρωπό του, μόνο όταν συνει­δητοποιήσει ότι η ακμή της Ελλάδας ταυτίζεται με την επαναπροσέγγιση των αιωνίων αξιών που μας προσφέρει ο Χριστιανισμός και η ελληνική μας παράδοση, θα μπορέσει να οδηγήσει την Ελλάδα σε ακμή.